Artykuł 33 Kodeksu Rodzinnego i Opiekuńczego zawiera wyliczenie przedmiotów majątkowych, które w ustroju wspólności ustawowej nie wchodzą w skład majątku wspólnego małżonków, lecz należą do ich majątków osobistych
„Art. 33
Do majątku osobistego każdego z małżonków należą:
1) przedmioty majątkowe nabyte przed powstaniem wspólności ustawowej,
2) przedmioty majątkowe nabyte przez dziedziczenie, zapis lub darowiznę, chyba że spadkodawca lub darczyńca inaczej postanowił,
3) prawa majątkowe wynikające ze wspólności łącznej podlegającej odrębnym przepisom,
4) przedmioty majątkowe służące wyłącznie do zaspokajania osobistych potrzeb jednego z małżonków,
5) prawa niezbywalne, które mogą przysługiwać tylko jednej osobie,
6) przedmioty uzyskane z tytułu odszkodowania za uszkodzenie ciała lub wywołanie rozstroju zdrowia albo z tytułu zadośćuczynienia za doznaną krzywdę; nie dotyczy to jednak renty należnej poszkodowanemu małżonkowi z powodu całkowitej lub częściowej utraty zdolności do pracy zarobkowej albo z powodu zwiększenia się jego potrzeb lub zmniejszenia widoków powodzenia na przyszłość,
7) wierzytelności z tytułu wynagrodzenia za pracę lub z tytułu innej działalności zarobkowej jednego z małżonków,
8) przedmioty majątkowe uzyskane z tytułu nagrody za osobiste osiągnięcia jednego z małżonków,
9) prawa autorskie i prawa pokrewne, prawa własności przemysłowej oraz inne prawa twórcy,
10) przedmioty majątkowe nabyte w zamian za składniki majątku osobistego, chyba że przepis szczególny stanowi inaczej.”
Przedmioty majątkowe wymienione w art. 33 wchodzą w skład majątków osobistych małżonków z mocy samego prawa.
Małżonkowie mogą (z wyjątkami przewidzianymi w art. 49 § 1) w drodze umowy majątkowej małżeńskiej (art. 47 § 1) rozszerzyć wspólność ustawową na te przedmioty lub włączyć do ich majątków osobistych inne przedmioty, niewymienione w art. 33.
Nie jest też wykluczona możliwość dokonywania w czasie trwania wspólności ustawowej przesunięć majątkowych między ich majątkami osobistymi a majątkiem wspólnym, i odwrotnie – w drodze czynności prawnej między małżonkami.
„art. 49
§ 1. Nie można przez umowę majątkową małżeńską rozszerzyć wspólności na:
1) przedmioty majątkowe, które przypadną małżonkowi z tytułu dziedziczenia, zapisu lub darowizny,
2) prawa majątkowe, które wynikają ze wspólności łącznej podlegającej odrębnym przepisom,
3) prawa niezbywalne, które mogą przysługiwać tylko jednej osobie,
4) wierzytelności z tytułu odszkodowania za uszkodzenie ciała lub wywołanie rozstroju zdrowia, o ile nie wchodzą one do wspólności ustawowej, jak również wierzytelności z tytułu zadośćuczynienia za doznaną krzywdę,
5) niewymagalne jeszcze wierzytelności o wynagrodzenie za pracę lub z tytułu innej działalności zarobkowej każdego z małżonków.
§ 2. W razie wątpliwości uważa się, że przedmioty służące wyłącznie do zaspokajania osobistych potrzeb jednego z małżonków nie zostały włączone do wspólności.”
Art. 49 § 1 wyznacza granicę, do której można w drodze małżeńskiej umowy majątkowej rozszerzyć zakres wspólności ustawowej.
Przepis ten ma charakter iuris cogentis. Postanowienia umowy włączające do wspólności przedmioty i prawa wymienione w tym przepisie są bezwzględnie nieważne, a gdy z okoliczności wynika, że bez tych postanowień umowa nie byłaby zawarta, nieważna jest cała umowa.
Jako przykłady praw, które są zaliczone do majątku osobistego na podstawie Art 33 pkt 5 ), należy wskazać prawo do alimentacji, służebność osobistą, dożywocie.
ZADZWOŃ TERAZ