Efekt autokinetyczny Sherifa

W 1935r.  Muzafer Sherif przeprowadził następujący eksperyment.
Do całkowicie wyciemnionej sali bez jakichkolwiek punktów odniesienia zapraszał różnej wielkości grupy badanych ochotników. Następnie w tej zupełnie ciemnej sali pojawiał się nieruchomy punkt świetlny. Badanym wydawało się, że punkt ten porusza się, co było już zjawiskiem wcześniej znanym pod nazwą efektu autokinetycznego. Oceny indywidualne co do długości przebytej drogi tego punktu nie były spójne i wykazywały istotne rozbieżności.
Następnie uczestnikom umożliwiono wypowiadanie swoich ocen co do długości przebytej drogi tego punktu świetlnego.
Mimo wcześniejszych istotnych rozbieżności podczas dyskusji (prowadzonej cały czas w ciemnym pomieszczeniu z jednym punktem świetlnym) badane osoby zaczęły widzieć światełko jako poruszające się w tym samym kierunku i na podobną odległość.
Następnie gdy badano te osoby pojedynczo, osoby te widziały w ciemnej sali poruszający się punkt świetlny (mimo, że był nieruchomy) w tym samym kierunku co podczas badania grupowego oraz na podobną odległość, którą uzgodniła grupa badanych.
Gdy dokonywano badania tych samych osób po roku czasu, normy grupy przyjęte podczas pierwszego badania nie zmieniały się.
W latach 50-tych wykonano szereg badań, z  których wynika, że gdy do grupy, która raz określiła kierunek i odległość przemieszczania się punktu świetlnego (faktycznie nieruchomego) dołączano kolejnych członków grupy to ci nowi  członkowie przyjmowali normy starych członków grupy (co do kierunku poruszania się punktu i odległości). Co więcej gdy od grupy złożonej ze starych i nowych członków odłączano starych członków grupy to wszyscy nowi członkowie grupy podtrzymali normy ustalone przez starych członków grupy.

 

Call Now ButtonZADZWOŃ TERAZ